دو نوع تقسیم بندی برای نشانه وجود دارد. تقسیم بندی از شکل نمایش و تقسیم بندی از لحاظ شیوه نمایش.

نشانه ها از لحاظ شکل نمایشی به سه دسته : ترسیمی، نوشتاری، ترکیبی از این دو ، تقسیم بندی می شوند و از لحاظ شیوه نمایش به دو دسته طبیعی (مستقیم) و وضعی یا قراردادی تقسیم می گردند.
نشانه های ترسیمی
شامل فرم و خطوط هستند از اشکال تشکیل یافته اند. زبان مشترک مردم دنیا محسوب می شوند و از ساده ترین و در عین حال پیچیده ترین، پر طرفدارترین و محبوبترین و پر کاربردترین نشانه ها به شمار می آیند. این نشان گاهی به سرعت و گاهی با کمی تامل مفاهیم بصری را منتقل می کنند. در ذات ممکن است پیچیده باشند ولی در نمایش بسیار ساده می نمایند.
نشانه های نوشتاری
از فونت و زبان و حروف تشکیل گشته اند. به انتقال مفاهیم در حوزه درک و فهم همان کسانی که زبان واحدی دارند، می پردازد و از انتقال سریع مفهوم برخوردار است.
نشانه های ترکیبی
این نشانه از ترکیب دو نشانه فرمی و نوشتاری به وجود آمده اند و از آنجا که از خاصیت انتقالی سریع تر از بقیه نشانه ها برخوردارند، بسیار استفاده می گردند.
نشانه های طبیعی و نشانه های وضعی (قراردادی)
برخی نشانه ها، مستقیم به بیان مفاهیم می پردازند و برخی نشانه ها به صورت قرار دادی مفاهیم را منتقل می کنند. مثلا با دیدن نشانه پمپ بنزین در یک جاده متوجه خواهیم شد که پمپ بنزین نزدیک است. اما نشانه یک دایراه قرمز با یک خط افقی سفید در وسط آن در ابتدای یک خیابان یا روی در یک اتاق ، به طور قراردادی بیانگر “ورود ممنوع” می باشد. نشانه اول مستقیما موضوع مورد نظر را در خود جای داده است و گاهی به آنها نشانه های طبیعی نیز می گویند، اما نشانه دوم تنها یک قرارداد است که نشان می دهد با دیدن این علامت یا تابلو نمی توانید وارد شوید و گاهی به این نشانه ها، نشانه های وضعی نیز می گویند.